پندهای کوچک موفقیتهای بزرگ

پندهای کوچک موفقیتهای بزرگ

1- نسبت به مدرسه برداشت مثبتی داشته باشید

وقتی پدر می گوید : من همیشه به مدرسه علاقه مند بوده ام ، مطالبی که در مدرسه یاد گرفته ام در فهمیدن مسائل  مربوطه ، زندگی و کارم کمک زیادی  به من کردند؛غیرمستقیم به فرزندان جوان خود کمک می کند تا احساس مثبتی  نسبت به مدرسه کسب کنند .

زمانی که مادر می گوید : بگذار مسائل و تکالیف  درسی تو را ببینم ، ‌شاید در فهم سئوالات بتوانم کمک کنم . چیزی بیش از کمک به کودک عرضه می کند .

او در حقیقت می گوید : این مهم است که تو باید خودت آن را انجام بدهی ،‌لیکن من کمک خواهم کرد تا کاری را که باید انجام دهی ، خوب بفهمی .

2- کودکان را در بحث های خانوادگی شرکت دهید

خانه ای که در آن والدین و کودکان فرصت بیان نظرات خویش را نسبت به اشیاء و موضوعات مورد علاقه  خود داشته باشند فرصت مناسبی برای یادگیری به کودکان می دهد که هیچ مدرسه ای نمی تواند با آن برابری کند ، کودک از گفتگوهای سرغذا ، بیش از تمام مدت روز در مدرسه چیز یاد می گیرد .

3- فرزند خود را در مسیر موفقیت  قرار دهید

کودکان  نیز مانند بزرگسالان ، ‌در اثر موفقیت های متناوب  به موفقیت خو می گیرند . آنها به خود اطمینان پیدا کرده و از خویشتن انتظار  موفقیت دارند .  این گونه کودکان در مدرسه موفق و در خانه شاد و مسرور هستند . شکست نیز شکست های بعدی را به دنبال دارد .

کودکان  به موفقیت های روزانه احتیاج دارند . آنها باید  آگاهی یابند که والدینشان  از موفقیت آنها اطلاع حاصل کرده و به وجودشان افتخار می کنند  . والدین باید به کودکان بفهمانند که موفقیت یک رویای دور و غیر قابل دسترسی نیست . بلکه موفقیت  در زمان حال هم موجود و ممکن است .

4- تمرکز حواس

کودکان باید حواس خود را متمرکز کنند . هر بار که کودک به تلاش خود برای  یافتن پاسخ ادامه دهد توانایی او فزونی می یابد . یعنی به تفکر مداوم و اصرار در تفکر عادت می کند .

والدین بایدکودکان خود را به این روش تشویق کنند که هنگام کار ، به کار و هنگام بازی به بازی کردن بپردازند . این روش برای زندگی روش خوبی است .

5- ترس از شکست را کاهش دهید

وقتی به کودک مسئولیت خیلی زیاد بدهید ، نگرانی  او گسترش می یابد . اگر مسئولیت خواسته شده از کودک بسیار  اندک باشد ، کودک وابسته و تابع بار می آید . بین این دو یک محوطه وسیع و پهناوری وجود داردکه کودکان درآن شاد، موفق  و آرام می باشند .  این همان روابطی است که والدین  باید برای دست یافتن به آن کوشش کنند .

والدین در اعمال کنترل و انضباط باید تا جایی پیش روند که کودکان  اخذ تصمیم را فرا بگیریند . همزمان با این،کودکان باید مسئولیت تمیزی ، نظافت و نگهداری از اطاق وسائل شخصی خویش را به عهده بگیرند .

6- کمک کنید تا فرزندان شما مرکز توجه خود را گسترش دهند

انسان هر چه بیشتر بداند ، نیازمندی و گرایش او به دانستن بیشتر می شود . تکمیل الگوی ادراک و تفاهم در مغز ، سبب کسب لذت شادی می شود . هر چه دامنه دانش بیشتر باشد ، ‌زمینه های زیادتری را می توان به آن اضافه نمود . وقتی فرزند شما عقاید و نظریات را به زبان خود بیان می کند ، او آنها را به الگوی تفکر خود تبدیل  می نماید .

7- استعدادهای ویژه را تشویق کنید

اگر کودک به هنر علاقمند است و تقریباً همه وقت خود را صرف آن می کند ، یا عاشق آثار هنری بوده و خود به خلق آثار هنری می پردازد ، تمام این علائق و فعالیت ها مفید هستند . البته تا جایی که به نمرات مدرسه و توانایی تحصیلی اش لطمه ای وارد نشود . در غیر این صورت والدین  باید دست به  اقدام بزنند .

برای یک دختر و پسر جوان این امکان وجود دارد که شانس موفقیت خود را در پی کسب چنین تجربه هایی از دست بدهند . نگذارید که این اتفاق برای فرزندان شما پیش بیاید .

اگر والدین سعی نکنند علاقه ای را که کودک قبلاً داشته  از بین ببرند ، بیشتر موفق خواهد شد . بگذارید  که او علاقه ، خود را حفظ کند و در همان موقع او را تشویق کنید تا به موضوعات  دیگر نیز علاقهمند گردد . مخصوصاً به موضوعات درس مدرسه .

8- خلاقیت و کنجکاوی را تشویق کنید

کودکان گرایش و میل پایدار و خاموش نشدنی برای خلاقیت ، ساختن و اکتشاف  دارند . کنجکاوی وخلاقیت در وجود آنها نهفته است و رشد طبیعی  آنها بدون وجود این عوامل  و خصوصیات دچار وقفه می گردد .

وقتی کودک تصویر عجیب و غریبی به مادرخودنشان می دهد ،‌مادر می گوید :  عجب تصویر قشنگی ! راجع به این برایم صحبت کن . این مادر هرگز این اشتباه را نمی کند که بگوید :‌تو یک اسب کشیده ای  در صورتی که ممکن است منظور  کودک تصویرکشتی بوده باشد .

اگر والدین این اشتباهات را تکرار کنند ، ممکن است کودک سعی خود را در ترسیم نقاشی کنار گذاشته و یا نتیجه کوشش های هنری خود را دیگر به مادر نشان ندهد .

9- طریقه برقراری ارتباط را به کودک خود یاد دهید

کودکان نیاز دارند تا در بههم پیوستن نظریات ، نیازمندی ها و افکارشان و بیان آنها به صورت کلامی ، ‌تمرین کنند .

خواندن کتاب،‌کودک را کمک می کند تا لغت های جدیدتری یاد بگیرد و مطالب و اهداف  خود را بهتر بازگو کند . در گوشدادن داستان بی پایان کودک صبر و حوصله نشان دهید. این همان طریقی است که کودک لغات تازه را یاد می گیرد .  زیاد به او تذکر ندهید ( مطالب را در دهان او بگذارید ) . کودک باید یاد بگیرد که در صورت لزوم شخصاً مطالب خود را بیان نماید .

10 – بهترین کمک را می توانید از آموزگاران بگیرید

نزدیکترین مرجع استفاده از افراد متخصص برای حل مشکلات یادگیری دانشآموزان،‌آموزگاران و مشاورینی هستند که در مدرسه با فرزند شما کار می کنند . با کمی نقشه و پیش بینی ، این امکان را بهدست خواهید آورد که بهترین کمک را از آنان بگیرید . در این راه منتظر پیش آمدن مشکل نشوید . باب آشنایی را باز کنید .

11- والدین در مسئولیت شریک هستند

در اکثر  موارد همکاری در تشریک مساعی پدر و مادر است، که دانش آموزان موفق به وجود می آورد .

گاهی یک پدر ترقی خواه ، ‌مادر قدرتمند ، ‌عمو یا دائی فهمیده و یا حتی یک همسایه و دوست می تواند آتش اشتیاق ، موفقیت های تحصیلی و آموزشی را در کودکان شعله ور سازد .

در این راه محیط خوبی برای مطالعه به وجود آورید.‌تشویق ، پشتیبانی ،‌پیشنهاد و پاسخ به سئوالات ، اقداماتی هستند که نباید فراموش شوند.

8 نکته‌ی کلیدی برای اینکه بتوانیم پدر و مادر خوبی باشیم

- باید همواره و به خصوص در زمان رفتار تنبیهی، به او بفهمانید و در عمل نشان دهید که مانند همیشه دوستش دارید. ولی آن «رفتار» به‌خصوص او را دوست نداشته‌اید؛ پس اگر به دلیل رفتار ناپسندش می‌خواهید او را از تماشای تلویزیون محروم کنید، به‌طور حتم مودبانه و به آرامی بگویید:

«خیلی متاسفم که نمی‌توانم بگذارم تلویزیون ببینی»

 2 - در فرصت‌های مناسب و با عطوفت به او بگویید که کدام‌یک از کارها و رفتار او را نمی‌پسندید و کدا‌م‌ها را درست و پسندیده می‌دانید؛ آن‌گاه از خودش بخواهید که بگوید درباره‌ی «تغییر رفتار ناپسندش» چه پیشنهادی دارد و چه‌طور می‌تواند این کار را عملی کند.

3- شما الگوی کاملی برای بچه‌ها هستید؛ بنابراین هر لحظه و هر زمان مواظب کارها، رفتار، گفتار و عقاید خود باشید.

فرزندان در آینده هر چه بشوند، نتیجه‌ای مستقیم از رفتار و کردار گذشته و حال خود شما خواهند بود و در این باره مسوولیت، به‌طور کامل با شماست و نه هیچ‌کس دیگر، حتی خودش.

4 - انتظار‌ها و رفتار خود را متناسب با سن بچه‌ها تنظیم و تثبیت کنید. به عنوان نمونه، از نوجوان خود باید انتظاری متفاوت از دیگر بچه‌های بزرگ‌تر یا کوچک‌تر خود داشته باشید و احترامی متناسب با سن و شان او نشان دهید؛ اگر چه این احترام باید نسبت به بچه‌های کوچکتر هم وجود داشته باشد.

5 - وقتی متوجه شدید که فرزندتان برای جلب توجه شما و دریافت «توجه منفی» کار نامناسب یا حرکت نادرستی می‌کند، در آن لحظه به هیچوجه به او توجه نکنید و بی‌اعتنا بمانید؛ اما مراقب باشید که به محض نشان دادن رفتاری مثبت، صددرصد به او محبت و توجه کنید.

6- بسیاری از پدران و مادران تصور می‌کنند که به دلیل رفتار نامناسب بچه‌هاست که کنترل خود را از دست داده و به اصطلاح از کوره در رفته‌اند؛ این تلقی اشتباهی است؛ چرا که در واقع به این دلیل عصبانی شده‌‌اید که کنترلی بر رفتار خود ندارید و سررشته‌ی عملکردتان در دست خودتان نیست.

 در لحظه‌های عصبانیت، دوستانه و بدون ابراز هر گونه خشم و عصبانیت در رفتار یا چهره، بی‌درنگ محل را ترک کنید، نوشیدنی خن بیاشامید، نفس عمیقی بکشید و با خودتان در این باره صحبت کنید که چگونه می‌توانید ناراحتی، خشم و عصبانیت خویش را نشان ندهید.

 این یک اصل کلی و دائمی است که: «اگر کنترل خود را در دست خود نداشته باشید، فرزندتان به سرعت کنترل رفتار شما را به دست خواهد گرفت و از این بازی (عصبانی کردن شما)، لذت خواهد برد.»  بنابراین، مرتب سعی خواهد کرد شما را در این چاله بیندازد تا سرانجام در برابر او تسلیم شوید.

7 - تغییر رویه‌ی فرزند شما، هم‌زمان با تغییر رفتارهای شما، اما به شیوه‌هایی که در بالا گفته شد، به تدریج صورت گرفته و به طور قطع، تغییر خواهد کرد؛ اما این روند، یک شبه نیست و احتیاج به صبر، حوصله، گذر زمان و داشتن نقشه و برنامه از سوی شما دارد. جلسه‌های خانوادگی داشته باشید و با همدیگر مدام گفتگو کنید. در کلاس‌های «موثرسازی پدر و مادر» که از سوی مشاوران روان کاو تشکیل می‌شود، حضور یابید و روش‌های جدید تربیتی را بیاموزید.

نویسنده :دکتر شیرین نوروی - روانشناس بالینی

پنج نکته را در تربیت کودکان

 پنج نکته را در تربیت کودکان یادآوری می کنیم:

«این هفته به فرزندتان بگویید: خواهش می کنم خودت تصمیم بگیر.»

  زمانی که فرزندتان در مورد انجام و یا عدم انجام کاری از شما درخواست کمک می کند، از او بخواهید که خودش مسئولیت تصمیم گیری را به عهده بگیرد.

  برای مثال وقتی فرزندتان و دوستش در حال شلوغ کردن در اتاق هستند می توانید با ارائه دو راه حل: «آهسته تر بازی کنید» و یا «برای بازی بیرون بروید» آنها را به تصمیم گیری مناسب ترغیب کنید. اگر بعد از پنج دقیقه باز هم شلوغ کردند می توانید به آنها بگویید: «می بینم که راه حل دوم یعنی بیرون بازی کردن را انتخاب کرده اید.» با این شیوه رفتار نه تنها بچه ها یاد می گیرند که چگونه رفتار کنند، بلکه شما هم از کوره درنمی روید و نحوه رفتار صحیح و انتخاب پیامدهای رفتاری شان را به آنها می آموزید.

«تو را دوست دارم، ولی رفتارت را دوست ندارم.»

  اگر قصد دارید نظم و انضباط را طوری به فرزندتان بیاموزید که او بین خودش و اشتباهش تفاوت قائل شود این اطمینان را در او به وجود آورید که همواره «خودش» را دوست دارید ولی کاری که انجام داده است، مورد تائید شما نیست. حتی زمانی هم که رفتار مناسب و شایسته ای انجام می دهد او را به دلیل خوش رفتاری اش تشویق و تمجید کنید و برای مثال به او بگویید: «از رفتار خوبی که با خواهر کوچک ترت داشتی، خیلی راضی و خشنودم.» کودک به تدریج با انتخاب این شیوه رفتاری بین «خود» و نحوه ی رفتارش می تواند تفاوت قائل شود. سعی کنید در برابر اشتباهات کودک همواره صبور و آرام باشید و او را به خاطر ندانم کاری اش تنبیه نکنید.

«کمک کن تا مشلکم را حل کنم.»

  اگر فرزندتان رفتاری دارد که همواره موجب ناراحتی و عصبانیت شما می شود، (مثل شلوغ کردن هنگام غذا خوردن یا جیغ و داد به راه انداختن هنگام خرید کردن) طوری رفتار کنید که انگار مسئله ای ذهن تان را مشغول کرده است. آنگاه از او بخواهید که در پیدا کردن راه حل به شما کمک کند، شاید از طریق در گیر کردن او با مسئله تغییر رفتار، بتوانید شلوغی او را تا حدی کنترل کنید. با انتخاب این روش او احساس می کند که به نظرش احترام گذاشته می شود و می تواند انرژی اش را در جهت دیگری که کمتر مورد مخالفت شما واقع شود به کار بندد. اگر این راه حل مؤثر واقع شد، سعی کنید در شرایط دیگری نیز از آن استفاده کنید.

«خواسته تان را روشن و واضح به فرزندتان بگویید.»

  هنگامی که فرزندتان عصبانی است، ممکن است جملات و کلماتی از دهانش بیرون بیاید که حاکی از خشم و ناراحتی او باشد، مثل «از تو متنفرم»، «تو را نمی خواهم» و از این قبیل. در این حالت او فکر می کند که می تواند با پرخاشگری قدری از عصبانیت خود بکاهد. در حالی که وظیفه یک پدر و مادر آگاه این است که به او کمک کنند تا علت عصبانیت خود را پیدا کند. برای مثال «تو از این که دوستت، رازت را به همه گفته است، ناراحت شده ای.» با انجام این کار به او یاد داده اید که چگونه با احساسات منفی اش باید کنار بیاید و سعی کند با کنترل خشمش و مؤدبانه صحبت کردن، خواسته اش را- حتی اگر شما نزدش نباشید- بیان کند.

«اشخاص گوناگون نیازهای متفاوتی هم دارند»

  وقتی فرزندتان در مقابل تصمیم گیری های شما جمله آشنا و همیشگی «این منصفانه نیست» را به زبان می آورد، سعی کنید این موضوع را برایش روش کنید که نمی توان با همه رفتار یکسان داشت. «عادلانه رفتار کردن» به معنی آن است که به نیازهای هر یک از اعضای خانواده به موقع رسیدگی شود. اگر یکی از بچه ها به عینک احتیاج دارد، باید برایش عینک تهیه کرد و یا اگر یکی از بچه ها در حال رشد است و پایش زودتر بزرگ می شود، طبیعی است که باید برایش کفش تهیه کرد. خرید کفش و یا عینک برای یک بچه به مفهوم آن نیست که باید برای دیگری هم کفش و عینک خرید، همان طور که وقتی یکی از بچه ها دچارعفونت گوش می شود به هردوی آنها آنتی بیوتیک نمی دهند.

6 نکته حیاتی در تربیت کودکان

عزت نفس کودکان شدیدا تحت تاثیر کیفیت اوقاتی است که با آن‌ها می‌گذرانید، نه مقدار زمانی که می‌گذرانید. زندگی پرمشغله‌باعث شده بسیاری از والدین به جای توجه به فرزندان‌شان تنها به این فکر کنند که کار بعدی که باید بکنند چیست. اگر کودکان اوقات باکیفیتی را در طول روز با والدین خود نگذرانند، ممکن است سوء رفتار از خود نشان دهند، چون احساس می‌کنند توجه منفی والدین به آن‌ها بهتر از بی‌توجهی است!

عمل بلندتر از حرف سخن می‌گوید

آمارها نشان می‌دهد که کودکان در روز بیش از دو هزار درخواست دریافت می‌کنند که باید اجابت کنند. نتیجتا بسیاری از آن‌ها دیگر گوش شنوایی برای حرف‌های والدین خود ندارند.

روش‌هایی برای احساس اقتدار و توانایی به کودکان ارائه دهید

اگر والدین چنین کاری نکنند، کودکان خود راه‌های نامناسبی برای احساس اقتدار خواهند یافت. بعضی روش‌ها برای این که فرزندان احساس اقتدار و توانایی کنند عبارت اند از: نظرخواهی ازآن‌ها، دادن حق انتخاب، کمک کردن در امور خانه ( حتی در صورتی که خودتان با دردسر کم‌تری می‌توانید کارهای مزبور را انجام دهید) از پیامدهای طبیعی استفاده کنید

بسیاری از اوقات وقتی والدین در موضوعی رأساً مداخله می‌کنند، فرصت‌های یادگیری را از فرزندان خود می‌دزدند. به جای عیبجویی و یادآوری‌های مدااوم اجازه دهید پیامدهای طبیعی رفتار بچه‌ها با آن‌ها سخن بگوید.

از پیامدهای منطقی استفاده کنید

اغلب ممکن است پیامدهای طبیعی رفتارها خیلی سخت و شدید باشد یا از نظر زمانی این‌قدر دیر اتفاق بیفتد که از نظر تربیتی قابل استفاده نباشد. وقتی موضوع به این شکل است، استفاده از پیامدهای منطقی مؤثر است. این نکته حائز اهمیت است که حتما پیامدهای منطقی، منطقاً با رفتاری که بچه انجام داده مرتبط باشد، تنها در این صورت پیامد منطقی می‌تواند از نظر تربیتی کارساز باشد. برای مثال اگر فرزندتان فراموش کرده فیلمی که از ویدیو کلوپ امانت گرفته برگرداند و یک هفته تمام نوار ویدیو روی زمان افتاده، برنگردان نوار تنها خشم و رنجش در فرزند ایجاد می‌کند، به جای آن، نوار را به کلوپ برگردانید و هزینه ی کرایه‌ی فیلم را از پول تو جیبی او کم کنید. در این برخورد، بچه می‌تواند منطق نظم را بفهمد.

از درگیری بپرهیزید

اگر فرزندتان در پی قشقرق راه انداختن است تا میزان صبر و شکیبایی شما را آزمایش کند، یا بی‌ادبانه صحبت می‌کند، والدین باید اتاق را ترک کنند و بگویند «هر وقت خواستی دوباره مؤدب باشی برگرد تا صحبت کنیم». صحنه را با عصبانیت یا در حالی که شکست‌خورده به نظرمی‌رسید ترک نکنید.

کار انجام شده را از شخص انجام دهنده متمایز کنید

هرگز به کودکان نگویید « تو بد هستی». به جای این به کودکان کمک کنید تا متوجه شوند چه کاری از کارهای‌شان نادرست یا غیرقابل قبول بوده است. رفتارهای بچه‌ها ممکن است نادرست باشند، مهم نیست چه کاری می‌کنند اما کودکان همچنان نیاز دارند که دوست داشته شوند.

ثبات رأی داشته باشید، تا آخر سر حرف خود باشید

بچه‌ها نیاز به پیام‌های قاطع و صریح دارند. البته این هم مهم است که به همین اندازه بر ماندن سر حرف خودتان مصر باشید. مثلا اگر کودکی می‌داند که بعد از ساعت هشت دیگر آب نبات به او داده نمی‌شود، مهم نیست چه قدر اخم و گریه و جنجال یا خواهش می‌کند، به هیچ وجه نباید بعد از ساعت هشت آب نبات داده شود.

اغلب والدین به دنبال راه حل های مصلحت آمیز هستند. این کار باعث تربیت بچه هایی می شود که احساس مغلوب بودن دارند. فراموش نکنید که می خواهید کودکان تان در بزرگسالی چگونه اشخاصی باشند و در تربیت کودک متفکرانه تر برخورد کنید.

هم‌زمان مهربان و قاطع باشید

والدین اغلب وقتی فرزندان‌شان درست رفتار نمی‌نند یا به حرف‌شان گوش نمی‌کنند آزرده می‌شوند و شکیبایی خود را از کف می دهند. این حالت به آسانی به عصبانیت می‌انجامد. به عنوان والدین بسیار مهم است که حتما تا حد ممکن آرام بمانید. قاطع بودن نیاز به فریاد کشیدن ندارد.