بوی کربلا

بوی کربلا
بنازم آنکه دایم گفتگوی کربلا دارد
دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد
دلش چون کربلا کوی حسین است و نمی‏داند
که همچون دوردستان آروزی کربلا دارد
به یاد کاروان اربعینی با گریه می‏گوید
به هر جا هست زینب رو به سوی کربلا دارد
اگر چه برده از این سر زمین آخر دلی پرخون
ولی دلبستگی از جان به کوی کربلا دارد
به یاد آن لب تشنه هنوز این عاشق خسته
به کف جامی‏لبالب از سبوی کربلا دارد
اگر دست قضا مانع شد از رفتن به پابوسش
همی بوسیم خاکی را که بوی کربلا دارد... (عبدالعلی نگارنده)

قصه عشق
آنچه درسوگ تو ای پاک‏تر از پاک گذشت
نتوان گفت که هر لحظه، چه غمناک گذشت
چشم تاریخ در آن حادثه تلخ چه دید
که زمان مویه کنان از گذر خاک گذشت
سرخوشید بر آن نیزه خونین می‏گفت
که چه‏ها بر سر آن پیکر صد چاک گذشت
جلوه روح خدا در افق خون تو دید
آنکه با پای دل از قبله ادراک گذشت
مرگ هرگز به حریم حرمت راه نیافت
هر کجا دید نشانی ز تو چالاک گذشت
حرّ آزاده شد از چشمه مهرت سیراب
که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت
آب شرمنده ایثار علمدار تو شد
که چرا تشنه از او این همه بی‏باک گذشت
بر تو بستند اگر آب، سواران عرب
دشت دریا شد و آب از سر افلاک گذشت
با حدیثی که ملائک ز ازل آوردند
سخن از قصه عشق تو زلولاک گذشت (نصراللّه‏ مردانی)

شیون در کربل
اربعین آمد و اشگم ز بصر می‏آید
گوییا زینب محزون ز سفر می‏آید
باز در کرب و بلا شیون و شینی برپاست
کز اسیران ره شام خبر می‏آید (صامت بروجردی)

کاروان اربعین
آنچه از من خواستی با کاروان آورده‏ام
یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‏ام
از در و دیوار عالم فتنه می‏بارید و من
بی‏پناهان را بدین دارالامان آورده‏ام
اندرین ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست
کاروان را تا بدین‏جا با فغان آورده‏ام
تا نگویی زین سفر با دست خالی آمدم
یک جهان درد و غم و سوز نهان آورده‏ام
قصه ویرانه شام ار نپرسی خوش‏تر است
چون از آن گلزار، پیغام خزان آورده‏ام
دیده بودم تشنگی از دل قرارت برده بود
از برایت دامنی اشک روان آورده‏ام
تا به دشت نینوا بهرت عزاداری کنم
یک نیستان ناله و آه و فغان آورده‏ام
تا نثارت سازم و گردم بلا گردان تو
در کف خود از برایت نقد جان آورده‏ام
تا دل مهرآفرینت را نرنجانم ز درد
گوشه‏ای از درد دل را بر زبان آورده‏ام
محمدعلی مجاهدی (پروانه)

دل غمین
ما را که غیر داغ غمت برجبین نبود
نگذشت لحظه‏یی که دل ما غمین نبود
هرچند آسمان به صبوری چو ما ندید
ما را غمی نبود که اندر کمین نبود
راهی اگر نداشت به آزادی و امید
رنج اسارت، این همه شورآفرین نبود
ای آفتاب محمل زینب کسی چو من
از خرمن زیارت تو خوشه چین نبود
تقدیر با سر تو مرا همسفر نبود
در این سفر، مقدّر من غیر ازین نبود
گر از نگاه گرم تو آتش نمی‏گرفت
در شام و کوفه، خطبه من آتشین نبود
در حیرتم که بی تو چرا زنده‏ام
عهدی که با تو بستم از اول، چنین نبود
ده روزه فراق تو عمری به ما گذشت
یک عمر بود هجر تو، یک اربعین نبود
محمدجواد غفورزاده (شفق)

خورشید هامون
ساربانا ز اشتران بگشای بار
لحظه‏ای ما را به حال خود گذار
اینکه بینی سرزمین کربلاست
خاک او آغشته با خون خداست
در حریم قدسی صحرای دوست
بشنو این گلبانگ، این آوای اوست
نی نوا، در نینوای راستین
مویه‏ها دارد ز نای اربعین
ناله آتش بال در پرواز بین
همطراز آه گردون تا زمین
اشک می‏ریزد ز چشم کائنات
در عزای تشنه کامان فرات
آن بلا جویان که تا بزم حضور
راه پیمودند با سامان نور
رایت توحید از اینان پایدار
ماند و می‏ماند به دور روزگار
گر فرات اینجا چو دریا خون گریست
نی عجب، خورشید برهامون گریست (مشفق کاشانی)

غوغای غم
بار بگشایید اینجا کربلاست
آب و خاکش با دل و جان آشناست
بر مشام جان رسد بوی بهشت
به به از این تربت مینو سرشت
ماه اینجا واله و سرگشته است
و آن شهاب ثاقب از خود رفته است
اربعین است اربعین کربلاست
هر طرف غوغایی از غم‏ها به پاست
گویی از آن خیمه‏های نیم سوز
خود صدای العطش آید هنوز
هرکجا، نقشی ز داغ ماتم است
هر چه ریزد اشک در اینجا کم است
باشد از حسرت در اینجا یادها
هان به گوش دل شنو فریادها
تا قیامت کربلا ماتم سراست
حضرت مهدی «حسان» صاحب عزاست
حبیب اللّه‏ چایچیان (حسان)

خون پاک
چرا گلزار و گلشن گشته غمناک
چرا گریان ز غم روح الامین است
مگر از شام آید کاروانی
که صوتش مُحرق قلب حزین است
جهان شد از چه‏رو کانون ماتم
مگر از نو عزای شاه دین است
حسین آن کو به راه حق پرستی
چو بابش فرد بی مثل و قرین است
ز هفتاد و دو قربانی که او داد
ز یزدان در خور صد آفرین است
نیامد مثل او دیگر به گیتی
که بحر عشق را دُرّی ثمین است
ز قتل خویشتن احیای دین کرد
از آن رو محیی دین مبین است
وجودش مَفْخَر دین نبی شد
جنابش خاتم دین را نگین است
خدا بر خون پاکت خون‏بها شد
کسی را جز تو کی قدری چنین است
ابوالحسن همدانی (طوطی)

سوز دل
بسوز ای دل که امروز اربعین است
عزای پور ختم المرسلین است
قیام کربلایش تا قیامت
سراسر درسْ بهر مسلمین است
دلا کوی حسین عرش زمین است
مطاف و کعبه دل‏ها همین است
اگر خیل شهیدان حلقه باشند
حسین بن علی، آن را نگین است
دل ما در پی آن کاروان است
که از کرب و بلا، با غم روان است
چه زنجیری به دست و بازوان است
که گریان دیده روح الامین است
به یاد کربلا دل‏ها غمین است
دلا خون گریه کن چون اربعین است (جواد محدثی)

محراب محبت
باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین
این چه شوری‏ست که از یاد تو برپاست حسین
این چه رازی‏ست که صد شعله فرو مرد و هنوز
روشن از داغ تو ظلمت‏کده ماست حسین
تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضمیر
حیرتم کشت، بگو این چه معماست حسین
گر چه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک
رقم مِهر تو بر صفحه دل‏هاست حسین
دامن از شوق تمنّای تو، گلزار صفا
سینه از آتش سودای تو سیناست حسین
راهیان حرم قدس تو با شهپر عشق
همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین
گر نه خون تو ثمر داد به میدان بلا
این همه شور شهادت به چه معناست حسین
تا به محراب محبت تو امامی، پیداست
خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین
غرق در موج مکافات کن اقلیم ضلال
قطره در قطره خونت همه دریاست حسین (بهمن صالحی)

ارمغان کربلا
دیده خونبار دارد آسمان کربلا
هست تا در انتظار کاروان کربلا
روز و شب در انتظار مقدمِ آلِ علی‏ست
تشنه کامی‏ها به دشتِ بیکران کربلا
باغبان می‏داند و گلچین، که از سوز عطش
می‏رود بر بادْ هر گل در خزانِ کربلا
از گلویِ نازکِ مرغ چمن خون می‏چکد
بر فرازِ باغ و دستِ باغبان کربلا
سرپناهش جای گل، خار مغیلان می‏شود
عندلیب خسته بی‏آشیان کربلا
می‏کندجا بر فراز نی ز بیداد زمان
مِهر و ماه و اخترانِ آسمانِ کربلا
از برای دردِ بی‏درمان بیماران عشق
تربت خونِ خدا شد ارمغان کربلا
همچو «رودی» دامن از اشک بصر دریا کند
هر که می‏جوید خبر از داستان کربلا
حسین پروین مهر (رودی)

آیینه
آیینه شدی تا که خدا در تو درخشید
خورشیدترین حادثه‏ها در تو درخشید
بر دوست همان روز که با حنجره‏ی خون
گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید
شد کرب و بلا کعبه‏ی تو، حج تو مقبول
گفتی تو چو لبیّک، بلا در تو درخشید
ای معجزه‏ی سرخ به ایثار تو سوگند
تو خون خدایی، که خدا در تو درخشید (رضا اسماعیلی)

لاله‏های غصّه
باز عاشوراییان پیدا شدند
باز هم سوداییان شیدا شدند
وقت آن شد عشق خونین‏تر شود
لاله‏های غصه رنگین‏تر شود
بلبل اینجا ناله‏ها سر می‏کند
لاله اینجا چشم‏هاتر می‏کند
اربعین غصه‏های گل کجاست
اربعین ناله بلبل کجاست
اربعین عشق، عباست چه شد
اربعین، فریاد احساست چه شد
اربعین از نینوای خون بگو
اربعین از اعتلای خون بگو
هان بگو از عشق، از معنای دین
وصف عباس آن مراد مومنین
ما فدای عشق بی‏آلایش‏ات
ما به قربان تمام خواهشت
تو مراد عشق بی پایان شدی
قبله گاه و معبد پاکان شدی(ساهره غلامی)

غروب آتشین
صد نوا خیزد ز نای نینوایت یا حسین
نغمه‏های عشق باشد در نوایت یا حسین
می‏زند آتش به قلب دوستانت دم به دم
داستان جانگداز کربلایت یا حسین
زد شرر بر قلب خونین تو در دشت بلا
داغ مرگ اکبر گلگون‏قبایت یا حسین
جان فدا کردی به راه مکتب آزادگی
جان هر آزاده‏ای گردد فدایت یا حسین
من چه در وصف تو گویم، ای شهید حق که هست
خون بهای خون تو خون خدایت یا حسین
کی شود ریزه‏خورخوان خوانین، آن که هست
ریزه خوار خوان احسان و عطایت یا حسین
بس که مشتاق حریم با صفایت گشته‏ام
پر زند مرغ دل من در هوایت یا حسین
در غروب آتشین دشمن پی غارتگری
زد شرر از ظلم و کین بر خیمه‏هایت یا حسین (محسن حافظی)

خون به
چون تیر عشق جا به کمان بلا کند
اول نشست، بر دلِ اهل ولا کند
در حیرتند خیره سران از چه عشق دوست
احباب را به بند بلا مبتلا کند
بیگانه را تحمل بار نیاز نیست
معشوق، ناز خود همه بر آشنا کند
تن پرور از کجا و تمنّای وصل دوست
دردی ندارد او که طبیبش دوا کند
آن را که نیست شور حسینی به سر ز عشق
با دوست کی معامله کربلا کند
یک باره پشت پا به سرِ ما سوا زند
تا ز آن میان از این همه خود را سوا کند
آری کسی که کشته او این بود سزاست
خود را اگر به کشته خود خون بها کند
باللّه‏ اگر نبود خدا خون بهای او
عالم نبود در خورِ نعلین پای او (حجة‏الاسلام نیّر تبریزی)

محشر
ای برافروخته از عشق رخت اختر ما
خاطراتی است ز دریای غمت دفتر ما
از سرت بر سر نی سرّ خدا سر می‏زد
ای حسین ای اثر بندگی‏ات بر سر ما
آتشی بر دل هر خشک وتر انداخته است
ماجرای لب خشک تو و چشم تر ما
ز شهیدان به خون خفته کویت ما راست
خاطراتی که نخواهد رود از خاطر ما
کاش می‏سوختم از سوز غمت تا شاید
ببرد باد به صحرای تو خاکستر ما
به سراپای تو ای مظهر ایثار قسم
که غمت شعله فکنده است ز پا تا سر ما
دیگران را غم محشر بود و ما را نیست
چون که آغاز به نام تو شود محشر ما
سر پرواز به کویت همه داریم ولی
بسته‏اند ای پسر فاطمه بال و پر ما (سید رضا مؤید)

رسید اربعین
باز دلم خون شد و چشمم گریست
آنکه درین روز چون من نیست کیست؟
باز دگر باره رسید اربعین
جوش زند خون حسین از زمین
غرق تلاطم شده بحر محیط
یک سره درد است بساط بَسیط
شد چهلم روز عزای حسین
جان جهان باد فدای حسین
محمدشریف صادقی (وفا)

مهرگی
خار غم نیست که در کرب و بلا می‏روید
گل درد است که از دشت وفا می‏روید
می‏خلد خار مِحَن پای دلم را که هنوز
گل اندوه ز باغ دل ما می‏روید
یادگار غم هفتاد و دو تن لاله رخ است
این همه لاله که در کرب و بلا می‏روید
لاله را با گل افسرده سر و کاری نیست
این گل از تربت ارباب صفا می‏روید
تا چه حد در دل تو عشق خدا بود حسین
که ز خاک تو گل عشق خدا می‏روید
شوق جانبازی اگر در دل تو راه نداشت
پس ز خاک تو گل شوق چرا می‏روید
نی در آن بادیه از آن به نوا سرگرم است
که به جای گل از این دشت بلا می‏روید
با ولای علی و آل چو «پروانه» بسوز
که ز خاک من و تو مهرِ گیا می‏روید (محمدعلی مجاهدی)

قطره‏ای از سبوی حسین
آبروی ما بود از آبرویت یا حسین
سرمه چشمان ما از خاک کویت یا حسین
در گلستان وفا در جست و جو سرگشته‏ایم
تا به وجد آییم ما یک دم ز بویت یا حسین
ما همه دیوانگان وادی عشق توییم
کاین چنین برخاست از ما «های و هو»یت یا حسین
ای که عالم جملگی مست تمنای تواند
قطره‏ای در جام ما ریز از سبویت یا حسین
این دل سرگشته ما را به لطفت دست گیر
تا به کام خود رسد از جست و جویت یا حسین
عاشقان کربلا در حیرتند ای شاه دین
تا ببینند از نگاه عشق، رویت یا حسین
گرچه عاشق گشته بر اوصاف ناب تو، رسول
لیک باشد آرزویش، گفت و گویت یا حسین (رسول لشکری نی)

نی‏نو
مانند نوی نوای تو را مشق می‏کنند
قومی که نینوای تو را مشق می‏کنند
قومی‏که در سکوت غریبانه این چنین
تکلیف آشنای تو را مشق می‏کنند
با آن که از تمام جهت ندبه می‏وزد
هر شب فقط دعای تو را مشق می‏کنند
حتی کبوتران حرم، چشم در رهت
هر جمعه ردِّ پای تو را مشق می‏کنند
مردان آب در شب گهواره‏های رنج
بی‏تاب،های‏های تو را مشق می‏کنند
تا بانگ دسته‏های عزادار می‏رسد
این قوم نینوای تو را مشق می‏کنند (مریم سقلاطونی)
 

اربعین آمد
اربعین آمد دلم را غم گرفت

بهر زینب(س) عالمی ماتم گرفت

سوز اهل آسمان آید به گوش

ناله ی صاحب زمان آید به گوش

جان اهل بیت عصمت بر لب است

کاروان سالار آنها زینب است

جمله مستان سوی ساقی آمدند

مست مست از جام باقی آمدند

سینه ها آماج رگبار بلا

جای زخم ریسمان بر دستها

هوش از سر رفته و دل باخته

جسم خود را بر زمین انداخته

هر یکی در جستجوی تربتی

بر لب هر یک کلامی، صحبتی

قلبها پر شکوه از بیداد بود

آشنای قبر ها سجاد(ع) بود

رهبر زینب(س) امام راستین

حجت حق بود زین العابدین(ع)

با کلامش عمه را مغموم کرد

تا که قبر یار را معلوم کرد

آمده همراه دخت بوتراب

بر سر آن قبر کلثوم و رباب

زخمهای این سفر سر باز کرد

هر کسی درد دلی آغاز کرد

زینب ازم‍‍ژگان خود یاقوت ساخت

داستان این سفر را باز گفت

گفت ای سالار زینب السلام

ماه شام تار زینب السلام

بر تو پیغام سفر آورد ام

از فتوحاتم ، خبر آورده ام

کرد با من این مسیر عشق طی

راس تو منزل به منزل روی نی

معجرم نیلی شد و مویم سپید

از غم دوری تو قدم خمید

گر که دست رحمت و صبرت نبود

زینبت در راه کوفه مرده بود

ظلم دشمن تا که بی اندازه شد

ماجراهای سقیفه تازه شد

ریسمان بر گردن سجاد بود

غربت بابا مرا در یاد بود

دیدی از نی دست خواهر بسته بود؟

گوییا دستان حیدر بسته بود

یاسها را جوهر نیلی زدند

مادرم را گوییا سیلی زدند

ازشماتت کردن دشمن مپرس

از سه ساله دخترت از من مپرس

شد سرت یک نیمه شب مهمان او

با وصالت بر لب آمد جان او

مرد در ویرانه و من زنده ام

بی رقیه(س) آمدم شرمنده ام

بارها از دوریت جان باختم

بین مقتل من تو را در یافتم

گر تو ای لب تشنه برداری سرت

حال نشناسی دگر این خواهرت....

مهدی محمدی

دو بیتی اربعین

سفر کردم به دنبال سر تو

سپر بودم برای دختر تو

چهل منزل کتک خوردم برادر

به جرم این که بودم خواهر تو

****

حسینم وا حسین گفت و شنودم

زیارت نامه ام جسم کبودم

چه در زندان چه در ویرانه شام

دعا می خواندم و یاد تو بودم

****

برای هر بلا آماده بودم

چو کوهی روی پا استاده بودم

اگر قرآن نمی خواندی برایم

کنار نیزه ات جان داده بودم

حاج غلامرضا سازگار

 

در ورود به ایام اربعین حضرت ابا عبد الله الحسین


شکسته بال ترینم ، کبود می آیم

من از محله ی قوم یهود می آیم

از آن دیار که من را به هم نشان دادن

به دست های یتیمت دو تکه نان دادن

از آن دیار که بوی طعام می پیچید

از آن دیار که طفلت گرسنه می خوابید

کسی که سنگ به اطفال بی پدر می زد

به پیش چشم علمدار بیشتر می زد

از آن دیار که چشمان خیره سر دارد

به دختران اسیر آمده نظر دارد

از آن سفر که اگر کودکی به جا می ماند

تمام طول سفر زیر دست و پا می ماند

به کودکی که یتیم است خنده سر دادند

به او به جای عروسک سر پدر دادند

به جای آن همه گل با گلاب آمده ام

من از جسارت بزم شراب آمده ام

از آن دیار که آتش به استخوان می زد

به روی زخم لبان تو خیزران میزد

 

می آید از راه دوری یک کاروان ِ پُر از غم

آکنده از خاطرات ِ خونین ِ " ماه ِ مُحرّم "

 

می آید از راه دوری یک کاروان ؛ فاتحانه

این کاروان پیش دشمن هرگز نبنموده سَر ؛ خـَم

 

یک کاروان ِ اسیر ِدر اوج ِعزّت بیامد

آزادگانی معزز در پیش ِخصم ِ زبون هم

 

یک کاروانی که آید از شام ِ پُر غـُصّه ؛ اما

یک کاروانی که چون او هرگز نیابی به عالم

 

این کاروان ؛ یادگار ِ یک باغ ِآتش گرفته است

" یک اربعین " بر دلش بود ؛ همواره آه ِ دمادم

 

" یک اربعین " آه ِجانسوز از ماتمی خانمانسوز

" یک اربعین " درد ِهجران با کاروان بود همدم

 

" یک اربعین " ناله و آه " یک اربعین " آه ِجانکاه

" یک اربعین " چشم زینب از هجر ِ مولا پُر از نم

 

" یک اربعین " ذکر زینب با هر نفس " یا حسین " است

" یک اربعین " قتلگه را زینب نماید مُجسّم

 

" یک اربعین " قلب ِزینب در هر تپش با " حسین " است

این قلب ِآتش گرفته همواره باشد مُصمّم

 

قلب ِمُصمّم به عهدی مابین " مولا و زینب "

زینب سفیر حسین است ؛ این نکته باشد مُسلـّم

 

زینب سفیر ِ قیام ِخونین ِ مولا حسین است

نابودی ِ خصم ِ دون را زینب نموده فراهم

 

" یک اربعین " با خـُروشش غوغا بپا کرده زینب

می نالد و خون بگرید ؛ می گوید او " چون ننالم ؟! "

 

من بی حسینم جماعت ؛ پُر شور وشینم جماعت

من گشته ام بی اباالفضل ؛ چون مرغ ِ بشکسته بالم

 

گر من بنالم همه عمر از هجر ِ روی ِحسینم

جا دارد و نا روا نیست ؛ زیرا که افسرده حالم

 

" یک اربعین " گر چه بودم دور از حسینم ولیکن

من آمدم فاتحانه ؛ من سرفرازم ؛ ببالم

 

من آمدم فاتحانه از شام ؛ سویت برادر

من آمدم تا گذاری بر زخمهایم تو مَرهم

 

من آمدم تا بگویم شرمنده ام ای برادر

زیرا که با این همه غم ؛ بَعد از تو من زنده ماندم !!

 

من زینبم بی حسینم ؛ من زینبم بی اباالفضل

من زینبم ؛ مانده بُغضی بنهفته اندر گلویم

 

می آید از راه دوری یک کاروان و صد افسوس

یک کودک ِدلشکسته گردیده از جمعشان کم

 

این کاروان ؛ بی " رقیه " تا کربلا رهسپار است

این کاروان ؛ فاتحانه می آید از شام پر غم ....

 

اربــعــیـــن

اربــعــیـــن کــشــتــگــان راه عـشـــق

شــد مـکــرر قـصــه دلــخـواه عـشـق

آن شــنــیــدســـتــم کـه جــابـر از وفــا

بــا عــطــیــه شــد بــــدشــت نـیـنـــوا

دسـت غــم مــیـــزد بــسـر آن دلغـمین

در عـــزای خــســـرو دنـــیـــا و دیــن

در سـراغ یــار خــود در جـــســتـجـــو

خـاک صـحـرا را چـــو گــل میکرد بـو

شـــد مــطــهــر از فـرات و شـد روان

سـوی قــبـر خســرو لــب تـشـنه گان

از مـحـبـت چـون دلــی آکــنـده داشــت

گـامـهـا آرام و کـوتــه مــی گــذاشــت

کــرد پــیــدا تــربـت مــحـبـوب سویـش

راز دل گـفـتـا چــنــیـن آن دل پــریـش

یــا حــبـــیـبــی یـــا حـبـیـبـی یا حسـین

ای تـو بـر زهـــرا و حــیــدر نـور عـین

آمـــده در کـــویــت ای والا مــــقـــــام

خـسـروا بـر درگـهـــت هــسـتـم غـلام

الـســــلام ای کــشـــتــه تــیـــغ جــفــا

شـــد خــــدا بـــر خـون پــاکت خـونبها

الــســـلام ای زاده خـــــتـمــی مـــــآب

الــــســلام ای نــــور چـشــم بــوتـراب

الــســلام ای راحــــت جــــان رســول

الـــســـلام ای پـــــاره قـــلـــب بــتـــول

الـــســلام ای مــونـس دیـــریــن مــن

ای شـهـیـد عــشــق ای خــونــیـن کفن

ایــکـه از رافــت بـر ایـن پـیـر غــلام

خــود تـو سـبـقـت می گرفتی در سلام

جــــــابــــرم مــــن آمــــدم از راه دور

جــان بــه شوق مـوسی آوردم به طور

خــیــز و بـا مـن گـفـتـگو آغاز کـــــن

بــاب لــطـف خــویـش بــر من باز کن

جـابـرت را بـیـن کــه گـشـتـه دلـکباب

بــر ســـلام مــن بــگـــو آخــر جـواب

چــون نــــیـامد پاسخی او را بــگـوش

از کـــلام خــویـش جــابــر شد خموش

در جــواب خـود بـگـفـت آن خـسته دل

زیــن تـوقــع گـشـتـه ام بــاری خـجـل

اایـن حـسـین من سرش از تن جداست

جـسـم او مــدفـون به دشت کربلاست

پـــــاره از تــیـــغ ســتــم شــد پـیکرش

جــلــوه گـر شـد بـر نـی اعـدا سـرش

زد یــزیــد بـــی حــیـــا چــوب جـــفـــــا

بـر لـب و دنــدان سـبـط مــصـطـفـــی

چون «حیاتی» شرح این ماتم نگاشت

اشک حزن و غم روان از دیده داشت

تـا رقـم زد ایــن مـصـیــبــت نــامـه را

کـرد جــاری اشــک چـشـم خـامـه را
 

 

«چهل شبانه بى تو»


چهل شبانه گذر کرد بر زمین بى تو
چهل شبانه بى عشق، بى یقین، بى تو

پس از تو پیرهن سوگوار تا به ابد
چه گریه ها که ندارد در آستین بى تو

مرا که چله نشینِ خرابه ها شده ام
 

مرا که با غم هر ثانیه عجین بى تو،

کسى نبرد به مهمانى دعا و درود
که عشق بى کس و کار است این چنین بى تو

به سر سلامتى من چه تلخ آمده اند
ستاره هاى پریشان هر پسین بى تو

چهل شب است که خواب غروب مى بینند
پرندگان غزل مرده زمین بى تو...

سودابه مهیجى

ما را که غیر داغ غمت ‏بر جبین نبود
نگذشت لحظه‎‎اى که دل ما غمین نبود

هر چند آسمان به صبورى چو ما ندید
ما را غمى نبود که اندر کمین نبود

راهى اگر نداشت، به آزادى و امید
رنج اسارت، این همه شورآفرین نبود

اى آفتاب محمل زینب، کسى چو من
از خرمن زیارت تو خوشه چین نبود

تقدیر با سر تو مرا همسفر نمود
در این سفر مقدر من غیر از این نبود

گر از نگاه گرم تو آتش نمى‎‏گرفت
در شام و کوفه خطبه من آتشین نبود

در حیرتم که بى ‏تو چرا زنده مانده‎ام
عهدی که با تو بستم از اول چنین نبود

ده روزه فراق تو، عمرى به ما گذشت
یک عمر بود هجر تو، یک اربعین نبود

چشم را بى رخ تو چشمه جوشان کردم
چهره را از غم تو بستر طوفان کردم

 

سر تو بر سر نى دیدم و در محمل غم
به پریشانى خود موى پریشان کردم

 

خصم می‎زد به لبت چوب که من ناله‎کنان
سوختم از غم و صد چاک گریبان کردم

 

گرچه یک لاله ز تو ماند به ویرانه ولى
کنج آن غمکده را همچو گلستان کردم

 

در فراقت نه سرى ماند مرا نى سامان
روى بر تربت تو بى سر و سامان کردم

 

ساختم پیکر خود را سپر تیر بلا
در ره عشق تو من ترک سر و جان کردم

 

شانه بر موى پریشان یتیمان زده‎ام
گرد غم پاک ز رخساره آنان کردم

 

خون دل خوردم و یعقوب صفت اى «یاسر»
گریه بر فُرقت آن یوسف کنعان کردم
 

 

 

منبع: سایت انجمن گفتگوی دینی